به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خبرنیمروز»، فاطمه امیری کارشناس فرهنگی در یادداشتی نوشت: در سالهای اخیر، موضوع عفاف و حجاب بار دیگر در صدر گفتگوهای اجتماعی و فرهنگی قرار گرفته است. با این حال، بسیاری از این گفتگوها از سطح شعار و تقابل فراتر نرفته و کمتر به بُعد روانی و اجتماعی این مسئله پرداخته […]
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خبرنیمروز»، فاطمه امیری کارشناس فرهنگی در یادداشتی نوشت: در سالهای اخیر، موضوع عفاف و حجاب بار دیگر در صدر گفتگوهای اجتماعی و فرهنگی قرار گرفته است. با این حال، بسیاری از این گفتگوها از سطح شعار و تقابل فراتر نرفته و کمتر به بُعد روانی و اجتماعی این مسئله پرداخته شده است.
در جوامعی که مفهوم حجاب صرفاً به لباس تقلیل یافته، معمولاً شکاف میان نسلها و تعارض فرهنگی افزایش مییابد. زیرا حجاب در اصل، زبان بیکلامی از احترام، وقار و حرمت میان افراد است. وقتی این زبان نادیده گرفته شود، روابط اجتماعی بهتدریج از معنا تهی میشوند و نوعی بینظمی فرهنگی پدید میآید. در مقابل، جامعهای که مرزهای رفتاری مشخصی دارد، از امنیت روانی و اجتماعی بیشتری برخوردار است.
بررسیها نشان میدهد زنان و مردانی که به اصول عفاف پایبندند، در محیط کار و اجتماع از تمرکز، اعتماد و احترام بیشتری برخوردار میشوند. این موضوع نه از اجبار، بلکه از درونی شدن ارزشها ناشی میشود. جامعهای که عفاف را بهعنوان «انتخاب آگاهانه» معرفی کند، بیش از هر دستور و قانون دیگری در مسیر پایداری فرهنگی موفق خواهد بود.
تقویت حجاب بدون تقویت کرامت ممکن نیست
نکته مهم آن است که تقویت فرهنگ حجاب بدون تقویت کرامت زنان ممکن نیست. اگر زن در نگاه جامعه صرفاً موجودی ظاهری تلقی شود، هر میزان تبلیغ درباره پوشش، تأثیر پایداری نخواهد داشت. اما اگر زن بهعنوان محور تربیت، رشد و تفکر شناخته شود، حجاب او نیز به نمادی از آگاهی و احترام تبدیل میشود، نه محدودیت.
کارشناسان فرهنگی بر این باورند که امروز بیش از هر زمان دیگری، نیاز به «گفتگوی صادقانه» درباره مفهوم عفاف داریم. گفتگویی که در آن نه نسل جوان متهم شود و نه ارزشهای اصیل کنار گذاشته شود. این گفتگو باید از خانواده آغاز گردد و به رسانه، دانشگاه و فضای مجازی گسترش یابد.
در نهایت، عفاف و حجاب زمانی به حقیقت اجتماعی تبدیل میشود که از دل باورها برخیزد، نه از روی ترس. در جهانی که مرزهای فرهنگی در هم آمیختهاند، حجاب میتواند سپر فرهنگی یک ملت باشد؛ سپری که نه برای جدایی، بلکه برای حفظ حرمت، آرامش و اصالت انسان بهکار میآید.
