«وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ».
خداوند منان را سپاسگزارم که مرا از خانواده‌ای مسلمان خلق کرد تا بتوانم با ریختن خونم برای این مملکت اسلامی حقانیت اسلام را در جهان به اثبات برسانم. خدا را شکر می‌کنم که به من لیاقت داد که در راه مقدسش گام بردارم و از این بابت افتخار می‌کنم.
در آغاز سخنی دارم با پدر خوبم:
پدر جان خدمتتان عرض سلام می‌کنم، پس از سلام شما پدر جان باید افتخار بکنید که فرزندی داشته‌اید که در راه اسلام و قرآن از هیچ‌گونه زحمتی دریغ ننموده است و از شهیدشدنم خوشحال باشید. چون من راه خودم را انتخاب کرده‌ام و آن راهی جز یاری‌رساندن به این مملکت مبارک اسلام نیست و به این موضوع باید افتخار بکنید.
و یک سخن دیگر خدمت مادرم:
مادر جان سلام پس از عرض سلام. مادر جان شما را خیلی دوست می‌دارم؛ ولی خدایی را که مرا خلق کرده بیشتر دوست دارم و می‌دانم در طول مدت زندگی‌ام نتوانستم برای تو فرزند لایق و شایسته و خوبی باشم و تو را ناراحت و غمگین کرده‌ام، ولی امیدوارم که مرا ببخشی و از من راضی شوی و شیرت را حلالم کنی.
عزیزم تو را به صبر و استقامت در راه خدا دعوت می‌کنم و از تو می‌خواهم که بعد از شهادت من هرگز گریه و زاری بر مزارم نکنید که ناشی از ضعف شما باشد، و دشمنان اسلام سوءاستفاده نمایند، و هر موقع که به یاد من افتادید به یاد بیاورید صحرای کربلا صحنه زینب کبری (س) را در نظر خود مجسم نمایی و به یاد مصیبت آن بزرگوار که چه کشیده است، به این وسیله آرام نگیری و هیچ‌وقت احساس تنهایی نخواهم کرد.
در آخر وصیت‌نامه‌ام من محمدرضا مشتاقی فرزند ابراهیم مشتاقی از کلیه دوستان و آشنایان خواهش می‌کنم که مرا حلال نمایید و هم چنین از پدر، مادر، خواهران و برادرانم تقاضای عفو و بخشش می‌نمایم و امیدوارم که مرا حلال نمایید.
«والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته»
انتهای خبر/
