وَ [قَدْ] سُئِلَ عَنْ قُرَیْشٍ، فَقَالَ (علیه السلام): أَمَّا بَنُو مَخْزُومٍ فَرَیْحَانَهُ قُرَیْشٍ، [تُحِبُ] نُحِبُّ حَدِیثَ رِجَالِهِمْ وَ النِّکَاحَ فِی نِسَائِهِمْ؛ وَ أَمَّا بَنُو عَبْدِ شَمْسٍ فَأَبْعَدُهَا رَأْیاً وَ أَمْنَعُهَا لِمَا وَرَاءَ ظُهُورِهَا؛ وَ أَمَّا نَحْنُ فَأَبْذَلُ لِمَا فِی أَیْدِینَا وَ أَسْمَحُ عِنْدَ الْمَوْتِ بِنُفُوسِنَا، وَ هُمْ أَکْثَرُ وَ أَمْکَرُ وَ أَنْکَرُ، وَ نَحْنُ أَفْصَحُ وَ أَنْصَحُ وَ أَصْبَحُ.
درباره قریش از امام علی (ع) پرسیدند، ایشان فرمودند: امّا بنی مخزوم، ریحان خوشبوی قریش‌اند گفتگو با مردانش و زناشویی با زنانش دوست‌داشتنی است. بنی عبد شمس، به رأی، از دیگران دوراندیش‌ترند و در حمایت آنچه پشت سرخود دارند [یعنی مال و خاندان] استوارترند اما ما به آنچه در دست داریم، بخشنده‌تریم و به هنگام مرگ، به جان‌دادن، سخاوتمندتریم. بنی عبد شمس به شمار بیش‌اند و مکارتر و بدکردارترند، ولی ما فصیح‌تریم و مردم را نیک‌خواه‌تریم و خوش‌روی‌تریم.
انتهای خبر/
